10 lipca 1941 roku mieszkańcy Jedwabnego, miasteczka pod Łomżą, zagnali swoich sąsiadów, przyjaciół, szkolnych kolegów do stodoły, którą zamknęli i podpalili. 

Jedwabne nie było wyjątkiem. To samo zdarzyło się wtedy w kilkudziesięciu innych polskich miejscowościach. Ofiar – Żydów – do dziś nikt nie zliczył.
Oprawcy – Polacy – nigdy nie zostali naprawdę ukarani.

Czy ta historia ma jeszcze dla nas znaczenie?

A może lepiej to wszystko zapomnieć?

Jedni nie chcą rozdrapywać ran, inni nie chcą ekshumować.

Jedną ze strategii zapominania jest opowiedzenie historii na nowo.

Pamięta się potem to, co się opowiedziało, a nie to, co opowiadali poprzedni.

Spróbujmy wspólnie zapomnieć Jedwabne….

Bohaterka spektaklu, dziennikarka, prowadząc osobiste śledztwo w sprawie Jedwabnego, odkrywa swoje żydowskie korzenie. Musi teraz na nowo określić swoją tożsamość wobec całego świata, który bardzo różnie reaguje na hasło „Żyd”…
Inspiracją do scenariusza spektaklu była książka Anny Bikont „My z Jedwabnego”.

Aktorzy Teatru Modrzejewskiej tworzą wspaniałą galerię żywych, zindywidualizowanych postaci, po raz kolejny udowadniając, że są jednym z najlepiej zgranych zespołów w kraju.  […] „Jedwabne. Zapominanie” jest spektaklem ważnym. Trudnym i potrzebującym odwagi przedsięwzięciem.  […] Potrzebujemy spektakli niestroniących od zagadnień nie tylko niezmiernie trudnych, ale też wyjątkowo konfliktogennych. Rzucających światło w stronę ciemnych zakamarków społecznej i indywidualnej hipokryzji i zachęcających do jej przezwyciężenia. Bo inaczej czeka nas zapominanie i zapominanie zapominania. (Henryk Mazurkiewicz, Teatralny.pl)