Urodzony w 1964 roku w Tarnowie. Reżyser teatralny i filmowy, działacz społeczny. Od sierpnia 1994 roku jest dyrektorem Teatru Modrzejewskiej w Legnicy, który stworzył, budując od podstaw pokoleniowy zespół artystyczny oraz wcielając w życie innowacyjną estetycznie i społecznie koncepcję działań promiejskich i wychodzenia teatru w pozasceniczne, zdegradowane przestrzenie („granie w ruinach”). W ciągu trzech dekad działalności twórczej wyreżyserował ponad pół setki spektakli na scenach całej Polski. Do najważniejszych zrealizowanych na scenie w Legnicy, którą kieruje, należą: Pasja wg Mieczysława Abramowicza (1995) wystawiona w zabytkowym legnickim Kościele Mariackim, a następnie grana w świątyniach na terenie całego kraju, Zły wg Leopolda Tyrmanda (1996), wystawiony w starej poniemieckiej fabryce amunicji, Don Kichot Uleczony Krzysztofa Kopki (1997), Koriolan (wspólnie z K. Kopką) wg Williama Szekspira (1998) zrealizowany na terenie byłych pruskich, a następnie radzieckich koszar wojskowych, Ballada o Zakaczawiu J. Głomba, K. Kopki i Macieja Kowalewskiego (2000), grana w nieczynnym kinie „Kolejarz”, Hamlet, Książę Danii (wspólnie z K. Kopką) wg W. Szekspira (2001) w zrujnowanej sali teatralnej, Obywatel M – historyja (2003) M. Kowalewskiego, inspirowana życiorysem byłego premiera Leszka Millera, Wschody i Zachody Miasta (2003) i Szaweł (2004) Roberta Urbańskiego, Otello wg W. Szekspira (2006), Łemko (2007) R. Urbańskiego w byłym teatrze varietes na Zakaczawiu, Orkiestra (2011) K. Kopki, Car Samozwaniec (2015) Adolfa Nowaczyńskiego oraz Biesy (2017) wg Fiodora Dostojewskiego.
Poza Legnicą wystawił głośne Zabijanie Gomułki wg Jerzego Pilcha (2007) w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze (i ponownie w Legnicy w roku 2013) oraz sztukę Iwony Kusiak Zapach żużla w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie (2009). W 2010 roku w warszawskim Teatrze Studio zrealizował Księżną D’Amalfi J. Webstera, w 2012 dwa przedstawienia w teatrach łódzkich: Marsz Polonia wg J. Pilcha w Teatrze Powszechnym oraz Kokolobolo R. Urbańskiego w Teatrze Nowym. Kolejne lata to realizacje w Bielsku-Białej (Cesarz Ameryki R. Urbańskiego, 2013), Gorzowie Wielkopolskim (Wesołe kumoszki z Windsoru Szekspira, 2014, Stilon – najlepszy ze światów Katarzyny Knychalskiej, 2016), Katowicach (Czarny ogród wg Małgorzaty Szejnert, 2015), na scenie niezależnej (Moja Bośnia K. Knychalskiej, 2014), a wreszcie premiera Wielu demonów wg J. Pilcha w Państwowym Teatrze Dramatycznym im. Ilii Czawczawadzego w Batumi (Gruzja, 2016) oraz Przerwanej odysei R. Urbańskiego w Macedońskim Teatrze Narodowym w Skopju w koprodukcji z Teatrem Modrzejewskiej w Legnicy (2016).
Ostatnie produkcje Głomba to: w Batumi Haifa Hotel K. Knychalskiej wg Marka Hłaski 2018, w Gdańsku Wieloryb wg J. Limona, 2018 (Nagroda Miasta Gdańska za reżyserię spektaklu), w Gliwicach Miasto we krwi wg Szekspira, 2019, Klasyczna koprodukcja K. Knychalskiej – spektakl powstały we współpracy między Teatrem Modrzejewskiej w Legnicy a Państwowym Teatrem Dramatycznym im. Ilii Czawczawadzego w Batumi (2019), Wiele demonów wg Jerzego Pilcha w Teatrze Śląskim w Katowicach (2019) oraz Gwałtu, co się dzieje A. Fredry w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim (2020). W 2022 r. zrealizował dwa lokalne projekty: w Teatrze Nowym w Zabrzu Chopców z Roosevelta Katarzyny Knychalskiej (inspirowane książką Pawła Czado Górnik Zabrze – opowieść o złotych latach oraz spektakl Papusza znaczy lalka Katarzyny Knychalskiej w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Jacek Głomb za swą działalność reżyserską był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał m.in. nagrodę za reżyserię Złego na III Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w 1997 roku, za inscenizację Koriolana, wg Fundacji Theatrum Gedanense najlepszego spektaklu szekspirowskiego w Polsce w sezonie 1998/99. Ballada o Zakaczawiu zwyciężyła w VII Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, a za jej reżyserię Głomba uhonorowano w 2002 roku najbardziej prestiżową w Polsce nagrodą reżyserską im. Konrada Swinarskiego, przyznawaną przez Miesięcznik „Teatr”. Otello przyniósł mu laur najlepszego reżysera X Międzynarodowego Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku (2006), Zabijanie Gomułki nagrodę reżyserską XIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, Orkiestra zdobyła takąż nagrodę na zabrzańskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” (2012), a w 2014 r. jej wersję telewizyjną wyróżniło Europejskie Stowarzyszenie Telewizji Regionalnych CIRCOM na festiwalu w Kavtacie (Chorwacja). W tymże roku w ramach Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej przyznano mu Nagrodę im. Kazimierza Dejmka „dla dyrektora teatru szczególnie przyjaznego polskiej dramaturgii współczesnej w ostatnich dwudziestu latach”.
Pięć spośród przedstawień Głomba – Pasja, Ballada o Zakaczawiu, Wschody i Zachody Miasta, Orkiestra oraz legnickie Zabijanie Gomułki – zostało przeniesionych do telewizji, dla której zrealizował też widowisko muzyczne Kwiaty polskie (2005).
W 2007 roku po raz pierwszy, dwa lata później po raz drugi Głomb zorganizował w Legnicy Międzynarodowy Festiwal Teatralny „Miasto”, którego pierwsza edycja otrzymała nagrodę „Dolnośląski Brylant Roku”. Był dyrektorem artystycznym XI Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii „Talia” w Tarnowie (2008) oraz jurorem festiwali teatralnych.
W 2008 roku nakręcił swój debiutancki film fabularny Operacja Dunaj, którego światowa premiera odbyła się na festiwalu w Karlowych Warach w lipcu 2009 roku. Film odwiedził festiwale w Polsce, Czechach, Bułgarii, Niemczech, Austrii, Portugalii, USA, Turcji, Indiach, na Islandii i na Litwie.
Działalności artystycznej Jacka Głomba nie sposób oddzielić od jego aktywności społecznej. Jego spektakle pomagały kreować nową tożsamość Legnicy i Dolnego Śląska, w której dawne łączyło się z nowym. Był zawsze czynnym orędownikiem pojednania między narodami, starał się propagować wizerunek Legnicy jako miasta wielu kultur i narodowości, realizował przedstawienia teatralne, przybliżające widzom Legnicę i Dolnego Śląska nie tylko polską, ale i niemiecką, radziecką, żydowską, ukraińską i łemkowską. Uznając za najważniejszą misję sztuki naprawianie świata, od lat praktykował wychodzenie teatru w przestrzeń miasta, próbował ratować przez teatr zdegradowane budowle czy całe dzielnice Legnicy (projekt „Teatr, którego Sceną jest Miasto”), wspierał nieustającą od lat, wielostronną działalność edukacyjną legnickiego teatru. Z pasji społecznej wyrósł wreszcie jego projekt: Fundacja Jacka Głomba „Naprawiacze Świata”.
W 1997 roku przyznano mu statuetkę Rudolfiny za „szczególne osiągnięcia na rzecz rozwoju województwa legnickiego”. Dwukrotnie nominowano go do Paszportu „Polityki” i nagrody „Pegaza”. W 2002 r. odznaczono go Złotym Krzyżem Zasługi, a Dolnośląskie Media przyznały mu tytuł Osobowości Twórczej Roku. W 2003 roku otrzymał Dolnośląski Klucz Sukcesu w kategorii „największa osobowość w promocji regionu”. W 2013 r. uhonorowano go Nagrodą Obywatelską Unii Europejskiej, w 2014 – Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, w 2018 r. – Nagrodą im. Zygmunta Hübnera „Człowiek Teatru”. Jest członkiem Polskiego PEN Clubu.
